14 روش برای ارتباطی الهی با دیگران
انسان موجودی اجتماعی بوده و همچون اعضای یک پیکر با هم نوعان خود و در ارتباط با آنان می تواند به تکامل و تعالی برسد. بزرگترین شکنجه انسان، تنها ماندن اوست. عدالت، انصاف، ایثار، صداقت، خدمت، معاونت و بخش مهمی از صفات و مؤلفه های ممتاز انسان رشد یافته است که در محیط اجتماعی و در تصارب و تعامل با دیگران حاصل می شود
اما کم نیستند افرادی که در این تعاملات و معاشرت ها احساس ناکامی و شکست می کنند و با مهارت ها و قواعد ایجاد رابطه ای موثر و مفید، آشنایی کافی ندارند.
در این نوشتار با قلمی روان و قابل فهم برای عموم نکاتی را در حوزه ارتباطات و معاشرت های مطلوب و پایدار مورد اشاره و تأمل قرار می دهیم:
1- چهار نفر در کنار هم نشسته بودند. به سه نفر از آنان آب تعارف شد. هر سه از آشامیدن امتناع ورزیدند. از اولی سۆال شد چرا آب ننوشیدید؟ گفت: از دست تو آب که هیچ، گوهر هم نمی گیرم از دومی همان سۆال شد؟ گفت: تشنه نیستم. از سومی سۆال شد؟ گفت: چهارمی از من تشنه تر است. واضح است که کدامیک از صفتی انسانی برخوردار بوده و دارای شخصیتی سالم و اخلاقی ممتاز می باشد.
تفاوت آنان در یک کلمه است: «نیت»، و همان موجب تعامل و معاشرت پایدار و پویا می شود. نیت به مشابه روح است و عمل، جسم، روح باید سالم باشد. و در مثال فوق عمل مشترک؛ اما نیت، متفاوت و بلکه متضاد بود.
پس سعی کنیم در معاشرت ها نیت، انجام تکلیف و تقویت پایه های ایمان و عواطف انسانی باشد.
2- در محاورات سعی کنیم از طرف مقابل کمتر سخن بگوییم. افراد پرحرف اغلب خسته کننده و ملال آورند. این گروه از افراد تنها می مانند.
3- از خود و خانواده خود و هر آنچه مربوط به خود می باشد تعریف و تمجید نکنیم. تأثیر معکوس می گذارد. در مثال ها از افراد، اشخاص و انسان های بر جسته و موفق شاهد مثال بیاوریم.
انگیزه اصلی از معاشرت را تقریب قلوب و ارائه الگو و مدلی از رفتار و اخلاق معاشرتی از طریق رعایت اصول اخلاقی بدانیم. صله رحم و آثار و برکاتش را محقق کنیم.
ملایمت و عطوفت و مهربانی و آرامش در انتقال پیام اثر بیشتری خواهد گذاشت. به شرط آنکه زمینه پذیرش و تأثیرگذاری وجود داشته باشد.
5- از تکیه بر نقاط ضعف و حساس اطرافیان و معاشران به شدت پرهیز کنیم. سختی سکوت را بر سختی تنش و آزار دیگران و بعد پشیمانی و ایجاد کدورت ترجیح دهید. معاشرت با نیش نشدنی است.
6- انگیزه اصلی از معاشرت را تقریب قلوب و ارائه الگو و مدلی از رفتار و اخلاق معاشرتی از طریق رعایت اصول اخلاقی بدانیم. صله رحم و آثار و برکاتش را محقق کنیم.
7- قبل از ورود به جلسات میهمانی و میزبانی و... خوب بیندیشیم و حتی بنویسیم که چه بگوییم؟ چرا بگوییم؟ چگونه بگوییم؟ تا موجب شادی و نشاط و آرامش خود و دیگران بشویم.
8- آدمی هر چه بزرگ تر (به خدا نزدیک تر) می شود، انعطاف پذیرتر و با گذشت تر می شود. کودکان در برابر کوچک ترین کاستی و ناراستی فریاد بر می آورند و گریه و ناله می کنند.
بنابراین مراقب باشیم مثل کودکان به راحتی در برابر رفتار و گفتار به دیگران به هم نریزیم و آشفته نشویم. و با قهر و کینه و تمرکز ذهنی و زبانی بر عملکرد و برخورد ناخوش آیند معاشران خود روابط فی ما بین را تلخ و آزاردهنده نکنیم. نرنجیم و نرنجانیم. گاهی نرنجیدن بسیار دشوارتر از نرنجاندن است. هیجانات و عصبیت های ذهنی و روانی را نباید بر زبان جاری کنیم.
9- با جاهلان و حسودان و افراد متکبر و مغرور و مضطرب و ... با ترحم و دلسوزی برخورد کنیم. همانطور که اگر با یک فرد بیمار و بستری با مهربانی و عطوفت مواجه شده حتی به پرستاری و تیمارش می پردازیم. با بیماران روحی و رفتاری نیز چنین کنیم.
10- همه عبادات و مطالعات و ریاضت هایی که در مسیر خودسازی داشته ایم. اینجا یکی از جاهای بسیاری مهمی است که می بایست محصول دهند. تا چه میزان آن عبادات و ... در معاشرت ها و مراودات ما موثر و مفید بوده. سعی کنیم آثارش را با مهار و کنترل گفتار و رفتار خود با شیرینی لمس کنیم. این مهم به ما آرامش و اعتماد بنفس داده و معاشرت ما را قالب و قیمت الهی خواهد داد.
12- با شوخ طبعی و مزاح از کنار بسیاری از نیش ها؛ تنش ها و بحث ها و جدل ها عبور کنیم. این مهم از جمله هنرهای مهم معاشرت و ارتباط با دیگران است.
13- حالات جسم ما تأثیر بسیار عمیقی را بر حالات روحی و روانی ما خواهد داشت. لذا حتی به طور تصنعی حالات و حرکات جسمی خود را کنترل و آرام کنید. قطعاً در آرامش و سکوت به موقع و زیبایی معاشرت ما مؤثر خواهد بود.
14- وقتی قناعت باشد و مناعت طبع داشته باشیم، طمع نداریم. وقتی طمع نداریم، به راحتی در دام لذت های مادی و جلب نظر و نگاه دیگران به هر قیمتی گرفتار نخواهیم شد. خواست خدا را بر خواست خود و دیگران ترجیح خواهیم داد، اینجا دیگر دچار استرس و اضطراب و درگیری نخواهیم شد.
بدون شک تمرین و تمرکز و توجه جدّی بر محورهای مذکور از ما فردی خوش مشرب، شاداب، محبوب ساخته و تعاملات و مراودات ما با دیگران لذت بخش، پرثمر و مورد عنایات الهی خواهد گردید.
فراموش نکنیم که یک شبه به این مقام و موقعیت نخواهیم رسید. تکرار، تمرین، توکل به خدا و توسل به معصومین(علیهم السلام) اصلی ترین پیش شرط های صعود به مقام مذکور می باشد.
