درمانهای جراحی اختلال نعوظ

درمانهای جراحی جهت رفع اختلال نعوظ، آخرین اقدامات درمانی هستند. مهمترین درمانهای جراحی برای اختلال نعوظ به قرار زیر هستند....

1. جراحی پیوند شریان 2. جراحی بستن وریدهای آلت تناسلی 3. پروتزهای آلت تناسلی

اختلال نعوظ 152 میلیون نفر مرد در دنیا را گرفتار کرده است و این میزان تا سال 2025 به 322 میلیون نفر خواهد رسید. برای درمان اختلال نعوظ راههای درمانی زیادی وجود دارند، مهمترین آنها عبارتند از:

• درمانهای خوراکی

• استفاده از دستگاه

• داروهای موضعی

• جراحی

درمانهای جراحی آخرین اقدامات درمانی هستند و اگر بیماری به درمانهای قبلی پاسخ نداده باشد، بایستی از این درمانها استفاده کرد. مهمترین درمانهای جراحی برای اختلال نعوظ به قرار زیر هستند:

1. جراحی پیوند شریان: جهت آگاهی خوانندگان محترم باید یاد آوری کرد که لازمه یک نعوظ خوب و پایدار در یک مرد، داشتن جریان خون مناسب است. خون از طریق شریان وارد آلت تناسلی شده و از طریق ورید از آلت تناسلی خارج می شود. برای یک نعوظ طبیعی دو اتفاق لازم است: شریان آلت تناسلی باید باز باشد و بتواند خون کافی به آلت تناسلی برساند و وریدهای آلت تناسلی بسته شوند تا خون وارد شده به آلت تناسلی در آن بدام افتاده و حالت نعوظ ایجاد شود. بعضی بیماریها هستند که سبب مسدود شدن و یا قطع شریان آلت تناسلی می شوند، مثلا اگر مردی تصادف کند و دچار شکستگی لگن شود، تکه های شکسته لگن ممکن است شریان آلت تناسلی را قطع نمایند. یا بعضی بیماریها هستند که سبب تنگی شریان خون رساننده به آلت تناسلی می شوند، مثلا بیماری دیابت، بالا رفتن سن، بالا بودن چربی خون، چاقی، کشیدن سیگار و غیره. قطر شریان آلت تناسلی حدود یک میلی متر است و به راحتی مسدود می شود. در بعضی موارد خاص که شریان آلت تناسلی دچار انسداد یا قطع شده است (نه در همه موارد) ما می توانیم با پیوند رگ خون را به آلت تناسلی برسانیم و بیمار مجددا حالت نعوظ طبیعی را پیدا کند. مثلا در بیماری دیابت که سبب تنگی عروق می شود این عمل را نمی توان انجام داد، چون این بیماری سرتاسر عروق را تنگ می کند و پیوند رگ امکانپذیر نیست.

2. جراحی بستن وریدهای آلت تناسلی: عملکرد طبیعی وریدهای آلت تناسلی در ایجاد یک نعوظ طبیعی اهمیت خیلی زیادی دارند. اگر خونی که توسط شریان به آلت تناسلی آورده می شود، در داخل آن باقی نماند، نعوظ ایجاد نمی شود که به آن اصطلاحا "نشت وریدی" گفته می شود. اختلال نعوظ بعلت نشت وریدی یکی از بدترین انواع اختلال نعوظ است و دارو درمانی در آن بیفایده است، در این نوع اختلال نعوظ باید با عمل جراحی عروقی را که خون را از آلت تناسلی خارج می کنند، بست تا نشت وریدی از بین برود ولی نتیجه این عمل جراحی خوب نیست و همه بیماران از این عمل جراحی سود نمی برند.

3. پروتزهای آلت تناسلی: گذاشتن پروتز آلت تناسلی آخرین اقدام درمانی است. برای گذاشتن پروتز آلت تناسلی باید بیمار بخوبی انتخاب شود، چون هر بیماری مناسب این جراحی نیست، علاوه از آن باید در مورد عوارض و میزان موفقیت عمل جراحی با بیمار بدقت صحبت کرد. علاوه از سایر شرایط، بیماری کاندید این عمل است که دارای سواد کافی باشد تا خوب بتواند دستورات پزشک را انجام دهد. پروتزهای آلت تناسلی انواع مختلف دارند و آنها را به دو دسته عمده تقسیم می کنند:

• قابل باد کردن

• نیمه جامد

هر کدام از آنها موارد استفاده بخصوصی دارند. در یک مقاله جداگانه در مورد پروتزهای آلت تناسلی بطور مفصل توضیح داده خواهد شد در اینجا فقط مختصری در مورد آنها مطالبی جهت اطلاع خوانندگان آورده می شود. خود پروتزهای قابل باد کردن دو نوع هستند:

• دو تکه ای: اینها شامل یک مخزن هستند که در داخل کیسه بیضه قرار داده می شود و دو سیلندر که در داخل آلت تناسلی قرار می گیرند (شکل 1).

• سه تکه ای: که کامل ترین نوع پروتز آلت تناسلی می باشند. این نوع دارای یک مخزن است که در داخل لگن قرار می گیرد، دارای یک پمپ است که در داخل کیسه بیضه قرار می گیرد و نیز دارای دو سیلندر است که در داخل آلت تناسلی قرار می گیرند. در این نوع بیمار هرموقع احتیاج داشته باشد، پمپ را در داخل کیسه بیضه فشار داده و مایع موجود در مخزن وارد سیلندرها شده و نعوظ ایجاد می شود. نعوظ با این نوع پروتز طبیعی است. این نوع پروتزها هم گرانقیمت بوده و هم اینکه گذاشتن آنها تبحر خاص نیاز دارد (شکل 2).

پروتزهای نیمه جامد نیز انواع مختلف دارند. این نوع پروتزها ارزان، گذاشتن آنها ساده تر و عوارض آنها کمتر است. منتها عیب آنها این است که همیشه آلت تناسلی در حالت نعوظ است و بیمار می تواند با دست خود آلت تناسلی را تغییر شکل دهد (شکل 3).

بیماران محترم باید بدانند که گذاشتن پروتز بدون عارضه نیست، مهمترین عوارض گذاشتن پروتز عبارتند از:

• عفونت که یک عارضه خطیر بخصوص در بیماران دیابتی است. اگر عفونت حادث شود معمولا نیاز به درآوردن پروتز می شود.

• بیرون زدن سیلندرها: سیلندرهائی که در داخل آلت تناسلی گذاشته می شوند، ممکن است از نوک آلت تناسلی بیرون بزنند که در این مورد هم باید سیلندرها خارج شوند.

• اشکال مکانیکی: ممکن است مثل هر وسیله مکانیکی دیگر نوع سه تکه ای خراب شود.

بطور خلاصه:

• بسیاری از بیمارانیکه به درمانهای داروئی پاسخ نمی دهند می توانند از پروتز آلت تناسلی سود ببرنند.

• گذاشتن پروتز آلت تناسلی آخرین اقدام درمانی است.

• گذاشتن پروتز آلت تناسلی نیاز به تبحر خاص و مراکز مخصوص اینکار می باشد.

• پروتز آلت تناسلی بدون عارضن نیست.

منبع: آقای دکتر محمدرضا صفری نژاد، جراح بیماریهای کلیه و مجاری ادراری، استاد دانشگاه