اندامهای جنسی زنان

دستگاه آمیزشی زن از تخمدان ها، لوله های رحمی، رحم، مهبل و اندام آمیزشی بیرونی (فرج) تشکیل یافته است.

تخمدان:

تخمدانها در زن دو توده ی بادامی شکل است که هر یک ۲/۵ تا ۴ سانتیمتر طول، ۱/۵ تا ۳ سانتیمتر پهنا و حدود ۱ سانتیمتر ضخامت دارد.

 

لوله های رحمی (لوله های فالوپ):

لوله های رحمی که هریک ۱۲ سانتیمتر طول و ۱ سانتیمتر قطر دارد با حرکات موجی خود اوول را که از تخمدان آزاد می شود، به رحم هدایت می کند.

رحم اندامی عضلانی و توخالی است که جنین در آن لانه گزینی می کند و پس از رشد کافی، در اثر حرکات انقباضی این اندام به خارج رانده می شود.

 

مهبل:

واژن Vagina

مهبل مجرای ناهموار و قابل استعاعی است که از یکسو به رحم و از سوی دیگر به بیرون باز می شود.غده های چربی آن فراوان است و چند تایی هم غده ترشح کننده عرق دارد. لب کوچک کاملا حساس است. اندازه کلیتوریس در افراد مختلف یکسان نیست و ممکن است در اثر جلق های مکرر

کلیتوریس که از نظر جنین شناسی و بافتی با آلت مرد قابل مقایسه است. اندازه کلیتوریس در افراد مختلف یکسان نیست و ممکن است در اثر جلق های مکرر اندکی از حد عادی بزرگتر گردد. در بیشتر خانم ها، کلیتوریس حتی هنگامیکه در حال نعوظ است دیده نمی شود. و در حالت شلی، گاه با لمس هم به دشواری حس می شود. این اندام پرعروق در بسیاری از خانم ها حساس ترین قسمت اندام آمیزشی است ولی میزان حساسیت آن هرگز به اندازه اش وابسته نیست.

دهانه مهبل در دختران باکره، با فاصله کوتاهی بوسیله پرده بکارت تا حدی مسدود شده است، مدخل اندام آمیزشی زن است.

 

پرده ی بکارت (Hymen) و انواع آن:

پرده نازکی به ضخامت ۱ تا ۲ میلیمتر است که در وسط معمولا سوراخی گرد یا هلالی دارد و قاعدتا در اولین نزدیکی پاره می شود. سوراخ پرده بکارت به هر شکلی ممکن است باشد از جمله:

1. حلقوی
2. دو سوراخی
3. غربالی
4. دندانه ای
5. داسی شکل
6. هلالی
7. تیغه تیغه
8. قیفی شکل
9. یک تیغه ای
10. بی سوراخ

معمولا گشادی سوراخ طبیعی آن آنچنان است که انگشت از درون آن بخوبی می گذرد. اما در اثر انگشت کاری ها شستشوهای مهبلی مکرر ممکن است خیلی گشاد گردد. پس از نخستین نزدیکی این پرده بویژه از کنار عقبی پاره می شود و مانده های آن بصورت تکمه هایی در کناره ی مهبل دیده می شود و تدریجا آن مانده ها نیز از بین می رود.

مقاومت این پرده گاه آنچنان شدید است که در اولین نزدیکی پاره نمی شود و عمل جراحی برای دریدن آن لازم می شود. گاه این پرده چنان قابل ارتجاع است که نه تنها آلت بلکه نوزاد نیز در هنگام تولد آنرا پاره نمی کند و گاه بقدری سست است که جنبش های ورزشی دختر سبب پاره شدن آن می شود. به این ترتیب پاره بودن یا نبودن پرده بکارت دلیلی بر باکره بودن یا نبودن دختر نمی تواند باشد. اما حالات اخبر کاملا استثنایی و نادر است و نباید بهانه جنجال سازی و حقیقت پوشی باشد. پرده بکارت از بافت همبند و رگهای خونی نسبتا فراوان تشکیل یافته و عمل آشکاری ندارد و بیشتر به نظر می رسد که از بقایای دوران جنینی باشد.