ارکان مقاله‌نویسی
مقاله یا نوشتار عمدتآ به نثری با موضوعات غیرتخیلی گفته می‌شود که
بخش مستقلی از یک کتاب،
روزنامه، مجله و غیره را تشکیل می‌دهد. مقاله معمولاً نوشته‌ای است مربوط به یک موضوع ویژه. ارکان مقاله‌نویسی مقاله باید حول یک موضوع مشخص نوشته شود. نباید مرتب از این شاخه به
آن شاخه پرید و خواننده را در میان داده‌های متفاوت و بی‌ربط سرگردان کرد. نویسنده باید زمان مقاله را از ابتدا تا به انتها ثابت نگاه دارد. اگر
قرار است رویدادی در دوران حاضر بررسی شود نباید در میانهٔ مقاله به بررسی جوانب
همان موضوع در عصر قاجار پرداخت. دقت شود این امر تناقضی با آوردن مقایسه‌های
تاریخی ندارد. مکان مقاله نیز باید ثابت نگاه داشته باشد. اگر مقاله دربارهٔ پدیده‌ای
در ایران نوشته می‌شود نباید در پایان، سر از تحلیل همان موضوع در شیلی درآوریم! یکپارچگی مهمترین ویژگی هر مقاله است که به تمامی بخش‌های یک نوشتار
بازمی‌گردد. کلمات و جملات در یک مقاله درست مانند حلقه‌های زنجیر به یکدیگر بسته‌اند.
نویسنده باید با هنر نویسندگی و قدرت استدلال خود، موضوع را بپروراند و خواننده را
به نتیجهٔ دلخواه برساند. هر گونه آشفتگی و پراکندگی در ساختار مقاله و نکات و
جملاتی که تکه تکه پایه‌های عرضهٔ یک اندیشه را تشکیل می‌دهند، نویسندهٔ مقاله را
در موفقیت ناکام خواهد کرد.
هر
مقاله با هدف رساندن یک پیام نوشته می‌شود. ممکن است نتیجه‌گیری در پایان مقاله و
پس از بهره‌گیری از دلایل مختلف، آورده شود. ممکن است نویسنده پیام مقاله را در
ابتدا بیاورد و سپس به استدلال بپردازد. حتی ممکن است نویسنده زیر فشار سانسور، با
زبردستی منظور خود را در لابلای پاراگراف‌های مطلب بگنجاند. اما به هر صورت مقاله
باید دارای نتیجه‌گیری باشد. تفاوت مهم مقاله و یادداشت در همین‌جاست. زیرا لزوماً
در یادداشت نتیجه‌گیری خاصی وجود ندارد بلکه بیشتر تذکر و یادآوری یک موضوع مد نظر
است.
