محاسبه نفس

تصور کنید خیمه ای برپا شده و ندا می دهند: هر که خود را از اهل بیت علیهم السلام می دانند وارد شود و به تماشای چهره های ملکوتی امامان خود بنشیند. شتاب و عجله به سراغ تمام محبین می افتد. وارد شدن به خیمه و حلقه اهل بیت علیهم السلام آرزوی هر عاشق دلباخته ای است. محبان آن بزرگواران سر از پا نشناخته می روند تا خود را به دامان پر مهر ایشان برسانند. حتی برای زودتر رسیدن خیلی ها کوله بارشان را به گوشه ای می اندازند تا زودتر به صف مشتاقان برسند. جلوی خیمه غوغایی است. راستی چه لذتی از این بالاتر که کسی را به نام محبوبانش بشناسند. وصل شدن به اهل بیت علیهم السلام افتخاری بس بزرگ است. اما در این بین هاتفی ندا می دهد صبر کنید! عده ای باید از صف خارج شوند. همه نمی تواند وارد شود. هر که از اهل بیت نیست خودش از صف خارج شود. راستی این ها که همه محبان اهل بیت هستند! پس چرا ندا سر داده اند که همه نمی توانند وارد شوند؟ به راستی آنها که از اهل بیت علیهم السلام نیستند و باید از صف خارج شوند چه کسانی هستند؟

بهتر است پاسخ را از امام کاظم علیه السلام بشنویم که فرمود:

از ما نیست کسى که هر روز به حساب خود نرسد، پس اگر کار خوبی کرده است از خدا بخواهد تا توفیق انجام بیشتر کارهای خوب را به او بدهد، و اگر کار بدى کرده، ازخدا آمرزش طلب نموده و به سوى او توبه نماید.

محاسبه، آزمایشگاه نفس است که می توان با مراجعه روزانه به آن و چکاب کامل خود، بیماری های خطرناک روحی را شناخت و در اسرع وقت به مداوای آن پرداخت. با محاسبه می توان نقاط ضعف خود را شناخت و با رفع نمودن نقاط آسیب پذیر و منفی، وجود خود را از آلودگی ها پاک نمود و خود را شبیه ائمه معصومین نمود. به این دلیل است که محاسبه نفس در زندگی یکی از شرایط و راه های محشور شدن با اهل بیت است. کسی می تواند خود را از اهل بیت علیهم السلام بداند که برای اعمال، گفتار و رفتار خویش حساب و کتابی داشته باشد. برای زندگی اش هدف و برنامه ای داشته و هر روز خود را چک کند که ببیند بر طبق آن برنامه حرکت کرده است یا نه؟ در کجا از اهدافش منحرف شده و چه میزان از برنامه اش عقب مانده است تا با جبران گذشته، خود را با مسیر زندگی اش تطبیق دهد.

کسی که خود را با محک و آزمایشگاه محاسبه نمی سنجد، معلوم نیست بتواند تا آخر مسیر زندگی، راه را به سلامت طی کند و به سر منزل مقصود برسد.

کسی که به حساب اعمال خود نرسد، نمی تواند عیب ها و زشتی های اخلاقی خود را بشناسد و برطرف کند. و چنین کسی معلوم است از اهل بیت علیهم السلام نیست. کسی که برای عمر و زندگی خود ارزشی قائل نیست و برای گذر ساعات و روزهای زندگی اش حساب و کتابی قائل نمی شود، ارزش و جایگاه خود را از دست می دهد. کسی هم که ارزش و قدر خود را نداند از حلقه آنها که به اهل بیت علیهم السلام منسوب هستند خارج می شود.