تهرانی
های قدیم رسم های عجیب و غریبی در ماه محرم داشتند. رسم هایی که بعضی از
آنها با جاهلیت و خرافه آمیخته بود اما برای پایتخت نشینان دوره قاجار و
پهلوی، جزو مقدسات به حساب می آمد. از روزه سکوت دو ماهه گرفته تا سنگ زنی و
قفل آجین کردن.
صراط: قمه زنی معروف ترین نذر خرافی محرم بود که در قالب دسته های بزرگ در شب های
هفتم و هشتم و نهم و دهم در کوچه ها و محلات تهران انجام می شد. سحرگاه
روز عاشورا هم دسته ها کفن به تن با چند بیرق و کتل رجزخوانان و نعره زنان
خود را به امام زاده و حسینیه و تکیه شان می رساندند و سردسته هیئت ها با
تیغ های سلمانی جلو آمده ابتدا اطفال تازه نذر شده و تیغ نذرداران را هر
کدام چند تیغ به جلو سرهای تراشیده شده شان زده و حرکتشان می دادند و نوحه
خوان ها شروع به نوحه خواندن و سنج زدن و سینه زدن می کردند.
بعد از آن در میان نوحه و فریاد یا حسین و خواندن این شعر که: حسین تنها به میدان می رود الله اکبر- برای دادن جان می رود الله اکبر، وارد میدان می شدند به این صورت که میاندار دسته در فاصله خیابان وسط دو ردیف قمه زنان نمایان می شد با فریادی بلند یا حسین اولین قمه را بر سر خود فرود می آورد و به دنبال این حرکت بود که دیگران هم هر یک با شمشیر و قمه و قداره های خود به جان خود افتاده با کوبیدن بر سر، کفن سفید بر تنشان را آغشته به خون می کردند.
بعد از آن در میان نوحه و فریاد یا حسین و خواندن این شعر که: حسین تنها به میدان می رود الله اکبر- برای دادن جان می رود الله اکبر، وارد میدان می شدند به این صورت که میاندار دسته در فاصله خیابان وسط دو ردیف قمه زنان نمایان می شد با فریادی بلند یا حسین اولین قمه را بر سر خود فرود می آورد و به دنبال این حرکت بود که دیگران هم هر یک با شمشیر و قمه و قداره های خود به جان خود افتاده با کوبیدن بر سر، کفن سفید بر تنشان را آغشته به خون می کردند.
